Korkudan kaçmak yeterli olmuyor,
Derilerin ötesinde, bir gücü harekete geçirmek, huzursuzluklar içersinden,
Susayıp da bardağa koşarcasına umutlu,
Ve içinde bir damla su bulamamanın verdiği hayal kırıklığıyla dolu,
Bir hayat yolu,
Hepsi birlikte bu bahçede,
Sorsan,
Bir kalptir burası, en içidir,
Bir yandan ise,
Zaten kustuklarımız, haksızlığımızın piçidir…
Hasretlerle kavrulmuş binlerce papatyanın arasında,
Tek taraflı falların hırıltılı yalnızlığını kokladım
Bitmedim erimedim, ama her an ölebilirim,
Dokunuşlar, beni temizlemeye yetmiyor,
Birkaç kişi var yanı başımda,
Sadece beni duyuyor, ama hiçbir şey söyleyemiyor…
Ve onlara mutluluğu da öğretemezsin,
Sadece boşluktaki duvarlara bakarak,
Sessizce ağlarlar yalnızlıklarına…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder