Sepia

Aks ederek raksa koşan sonbaharın yaprakları,

Sokaklar boyu sürüklenerek,

Güzel bayanların ve temiz görünümlü beyefendilerin,

Parkın köşelerinde sızmış ayyaşların,

Bedenleri üzerinde sürükleniyorlar..

Baktığın zaman son bahar diyebilirsin,

Solgundur belki hava, biraz kırgınlıkla karışık mide bulantısına sahiptir,

Ama o karşında yükselen binaların üzerine çakılı pencerelere baktığında

O pencerelerin ardında yaşayanların taştan örülü diyarlarına doğru,

Sabahın beşinde, altısında, yedisinde,

O hafif yazdan kalma esintilerle bedenın sürtündüğünde o yaprakların ruhuna,

İyi bak bir daha taştan dünyalara,

Herkesin ardında kalan tek canlı olduğunu hissedersin belki,

Belki riyakarlıkla sonraları karalarsın bu defteri ama,

Siktir çekip durduğun dertlerini

Sana kimsesizliğin taşıdığında,

O yaprakların neler hissettiğini anlayacaksın,

Tabi sonbaharın da...