İplerinin hepsi hazırdı,
Gerginliği, parmaklarının gücüyle emrine amadeydi,
Kendisi de hazırdı ve,
Oynatmaya başladı kuklaları,
Al yanaklı renkli gözlü tahtadan kuklalar,
Hareketlenmeye başladılar...
Ve devam etti, hareketleri doğaçlamaydı.
Aklına gelmiyordu hiç bir şey
Olabildiğince çaresiz,
Olabildiğince güçsüz, ve olabildiğince
Anlamsız olması gerekiyordu,
Bir tek bunu becerebiliyordu...
Kuklalar,
Oynadıkça yüzlerinin takındığı boş ifadeler, daha bir göze batıyordu.
Ve birbirlerine eşlik eden bu ''cansız'' canlıların,
Ruhsuz vücutlarında debelenen ''bir şeyler'' le birlikte,
Oluşturdukları,
Takırtılı sesler çıkartması,
Bombok ediyordu bütün atmosferi...
İpleri parmaklarından bıraktı,
Orospunun çocukları da öylece yığılıp kaldılar zeminin üzerinde.
Eklemlerinden bükülmüş, kırılgan
Temiz yüzlü orospu çocukları,
Az evvel yaşayıp, şimdi öldüler,
Ama onlar, hiç içten, kendiliğinden hareket edemediler,
Hiç içten, kahkaha atamadılar,
Hiç gülemedile kendiliğinden.
Ve içlerinden,
Gülümseyenlerinkinin simaları ise, yüzlerine yedikleri bıçak darbelerinden başka bir şey değildi,
Acı olmalıydı, ama hissedemezlerdi.
Ve evet, onlar hiç gülmedi,
Fesatlıktan hiç haberleri yoktu.
Ayaklarının dibindeki aciz tahtaları bir süre izledi,
Koltuğa yığılıp takvimini kontrol etti
Gözlerini kapatıp, kendisini dinledi bir müddet.
Tekrar kuklalara baktı,
Kollarına,
Bacaklarına,
Gövdelerine,
Yüzlerine,
Gözlerine...
İçlerinden birisinin ona seslendiğini sandı.
Aniden koltuğundan fırladı,
Kuklaları çabucak aldı,
Kaldırıp,
Yere çarptı hepsini,
Bir daha aldı, kaldırdı,
Bir daha yerlere çaldı hepsini,
Defalarca, yerlere çarparak parçaladı
Hıçkıra hıçkıra, kusa kusa, defalarca yine, yeniden...
Kafaları, tahta bedenlerinden ayrıldı,
Uzuvları dört bir yana saçıldı,
Ortalıkta, damarları kıymıktan kuru cesetler,
Ve onlara dikilmiş iki çift göz...
Okuma yazma bilmezdi,
Fakat,
Tüm şartlar müsaitti,
Şimdi gidip kesebilirdi bileklerini...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder